Terapi

Timeglaset mitt er lekk. Sandkorna druknar på den store stranda.

Den kvelden eg sat åleine på ei hytte med penn, papir, Sigurd Ros og eit glas. Bølgjene kjærteikna stranda. Skumring. Måkeskrik. Med skrivereiskapane laga eg metope.

Stranda er livet mitt. Eg tek opp litt sand. Rører ved han. Før han finn sprekkane mellom fingrane mine.

Om æva finnes, er ho nett no. Ingenting forsvinn ut av sirkelen.
Men tida går bort. Eg klarar ikkje gripa om alt dette. Klokkene mine smeltar.

Pust. Sandkorna er ikkje borte. Stranda er.

Sommarfrukost med ei venninne. Kavring og ost og te i massevis. Jazz.

Havet slår stranda. Eg møter det som er større enn livet mitt og blir borte.

Men eg er ikkje mindre.