Fiktiv vårkveld

Du kjem gåande mot meg frå kolonihagehuset ditt. Treet i hagen har du pryda med runde refleksbrikker, dei blinkar og vrir på seg i den milde vinden.

Håret ditt er meir eller mindre samla i to lange fletter. Du omfamnar meg, du lukter sveitte og pannekaker.

Du tilbyr meg solhatten din. Den er vidbremma og rosa.

Du forventar ikkje at eg er glad.

Eg forklarer:

Sola har kome til byen. Ho gjev meg vondt i hovudet, eg er ikkje van med varmen. Alle har det så fint. Eg må sjå til å ha det fint eg òg, eg må koma meg ut i parken, ligga der og nyta livet.

På torsdag har dei meldt regn. Eg ser fram til det.

Du stryk meg over armen med dei jordskitne hendene dine. Reiser deg og set på musikk. Jan Johansson speler svenske folkeviser. Du tenner ein sigarett. Eg sender deg eit skuffa blikk, vil ikkje at du skal døy frå meg før du må.

Vårfuglane syng kveldssongane sine. Du finn fram to glas og gjev meg rosévin. Du seier: Graset ser ut til å verta mjukare i år enn i fjor. Eg fortel: Ei marihøne vaska seg på tommelen min i går.

Kvelden forsvinn. Men du er framleis tilstade.

Eg treng deg i denne byen der alle eg møter er unge og stadig på jakt etter framtida.

Er du her?