Kveldsportrett
Eg ser ikkje ned på tastaturet, men observerer meg sjølv i den regnvåte vindaugsruta. Bak refleksjonen av meg og veggen med fotografia av mine kjære, er kontorvindauga. Klokka er halv ti, og sistemann gjekk nett frå jobb, han tok sekken sin og gløymde å sløkkja lyset.
Kinna mine er raudare enn den grå byen kan gjera dei , og eg har lurt meg til meir intense auge. Dråpeperla er nesten like kvit som huda han kvilar på. Juksegullet glitrar. Eg har på meg grøn genser og grøn singlet. Den grøne kåpa heng i skapet og ventar på våren, den grøne hatten ligg oppå den rosa hatten over Tussi. Nede i gangen står dei grøne Conversa. Eg veit ikkje kva som fekk meg til å bli denne fargen. Eg burde vera blå, det framhever irisen.
Eg ser på ho i vindauget og lurer på kva ho tenkjer på og korleis ho har det. Svaret kan eg nærma meg på tre måtar.
1. Finn ein ven og prat
2. Sjå på den broderte IKEA – lampeskjermen og tenk
3. Skriv
Alternativ 1-3 vil frambringa høgst ulike resultat. Munnen slepp ut heilt andre impulsar enn fingrane. Dei gjennomsiktige tankane glir som ålar mellom inntrykk, fortid og framtid, og svaret vil ikkje la seg fanga.
Ho er bablande, svevande og reflektert, alt etter situasjonen. Så kan ein seia noko om kven ho er?
Fingrane leitar på tastaturet etter svar.
Eg kan skriva: ”Eit dragsug dreg meg ned i tomrommet. Eg gøymer meg på innsida av ein virvelvind. Alt er mørkt og stille. Og det er dette som er røynda. Alt anna må vera løgn. ”
Eller: ”Ei boble trenger seg opp i halsen min, eg vil gråta ut ein klump av pur glede, ikkje at eg har ein bestemt grunn til det, men alle småtinga har samla seg, ein mektig, fargerik hær. Eg vil sleppa ut vårskriket, vera så levande som eg verkeleg er, snurra rundt og rundt på eit dekke av lauv, sjå opp mot trekronene og bli oppslukt!”
Og eg kan gjera begge alternativa til sanning.
Så kva er sanninga om meg? Dikter eg henne opp? Kjem ho ut av munnen min som respons på menneska rundt meg? Eller er ho umogleg å observera i mitt usynlege tankelaboratorium?
Så vedunderleg merkeleg det er å vera menneske.
(Eg bestemmer meg: Leonard Cohen, tekoppen, bokstavane, venene og poesien har klart å gjera meg glad. Eg uroar meg ikkje for morgondagen. Så enkelt vil eg at det skal vera. Så enkelt er det.)
Kinna mine er raudare enn den grå byen kan gjera dei , og eg har lurt meg til meir intense auge. Dråpeperla er nesten like kvit som huda han kvilar på. Juksegullet glitrar. Eg har på meg grøn genser og grøn singlet. Den grøne kåpa heng i skapet og ventar på våren, den grøne hatten ligg oppå den rosa hatten over Tussi. Nede i gangen står dei grøne Conversa. Eg veit ikkje kva som fekk meg til å bli denne fargen. Eg burde vera blå, det framhever irisen.
Eg ser på ho i vindauget og lurer på kva ho tenkjer på og korleis ho har det. Svaret kan eg nærma meg på tre måtar.
1. Finn ein ven og prat
2. Sjå på den broderte IKEA – lampeskjermen og tenk
3. Skriv
Alternativ 1-3 vil frambringa høgst ulike resultat. Munnen slepp ut heilt andre impulsar enn fingrane. Dei gjennomsiktige tankane glir som ålar mellom inntrykk, fortid og framtid, og svaret vil ikkje la seg fanga.
Ho er bablande, svevande og reflektert, alt etter situasjonen. Så kan ein seia noko om kven ho er?
Fingrane leitar på tastaturet etter svar.
Eg kan skriva: ”Eit dragsug dreg meg ned i tomrommet. Eg gøymer meg på innsida av ein virvelvind. Alt er mørkt og stille. Og det er dette som er røynda. Alt anna må vera løgn. ”
Eller: ”Ei boble trenger seg opp i halsen min, eg vil gråta ut ein klump av pur glede, ikkje at eg har ein bestemt grunn til det, men alle småtinga har samla seg, ein mektig, fargerik hær. Eg vil sleppa ut vårskriket, vera så levande som eg verkeleg er, snurra rundt og rundt på eit dekke av lauv, sjå opp mot trekronene og bli oppslukt!”
Og eg kan gjera begge alternativa til sanning.
Så kva er sanninga om meg? Dikter eg henne opp? Kjem ho ut av munnen min som respons på menneska rundt meg? Eller er ho umogleg å observera i mitt usynlege tankelaboratorium?
Så vedunderleg merkeleg det er å vera menneske.
(Eg bestemmer meg: Leonard Cohen, tekoppen, bokstavane, venene og poesien har klart å gjera meg glad. Eg uroar meg ikkje for morgondagen. Så enkelt vil eg at det skal vera. Så enkelt er det.)
Kommentarer