Kjerag
Starten var nådelaus. Etter to timar i bil, delvis sovande, skulle dei stakkars beina mine få meg opp den brattaste og lengste bakken dei nokon gong har klatra opp. Eg vart overraska over kor dårleg kondisen min var, medan venninnene mine var uforskamma spreke. Undervegs funderte eg på kva som ville skje dersom eg svima av, om eg ville falla langtlangt og brekka mykje. Eg hatar å vera den som heng etter. Men det måtte eg visst berre akseptera og læra lekser av.
Nesten alle andre klarte det fint, til og med tyskarar i dongribukser. Slikt gjer det til ei skam å snu.
Eg var i grunnen innstilt på meir liding etter tre bakkar, men så var prøvingane brått over. Me vandra gjennom eit ope fjellandskap. Den tøffe venninna mi prøvde iherdig å dressera schæferen sin. ”sitt-sitt-nei-sitt-fliiink gutt- fri – fot- bra!-sitt-fy”. Turistane sende henne stygge blikk, og ho frykta at alt dei ville hugsa frå Noreg var ho jenta som var så fæl mot hunden sin, det tyske kraftverket.
Vel framme sette eg meg ved kanten og såg ned på fjorden og bort på den fjørlette fossen. Eg vart litt uroa over at eg ikkje kjende eit sug i magen. Er ikkje det å verta skeptisk ved slike høgder eit ganske grunnleggjande overlevingsinstinkt?
Ein mann ved sida av meg kom med eit passande superlativ. Eg spurte om han var fransk. På fransk. Så sa eg ein setning til, og ein augneblink var meistringskjensla på topp.
Han var aleine, så eg spurte om han ville at eg skulle ta bilete av han på bolten. Nei, takk, han venta på venene sine som han hadde gått i frå. Det kvilte ein vakker ro over den middelaldrande mannen. Sola hadde fargelagt huda hans og auga trong ikkje hjelp av munnen for å smila.
Det vart vanskelegare då han prøvde å fortelja meg at han såg kvalross i fjorden. Kvalross er ikkje den glosa eg pugga hardast på skulen. Etter dette vart fransken min ei stotrande tragedie. Eg tråkka i salaten og sa ”tu” til den framande i staden for det høflege ”vous”. Eg var dus alt for fort, og lurer framleis på om han såg på meg som uforskamma. Venene hans kom aldri opp.
På veg heim sovna eg med ei kjensle av å ha styrka identiteten min som rogalending. Kassettspelaren akkompagnerte søvnen min med filmmusikk frå Titanic. My heart will go on, ingen tvil om det.
Nesten alle andre klarte det fint, til og med tyskarar i dongribukser. Slikt gjer det til ei skam å snu.
Eg var i grunnen innstilt på meir liding etter tre bakkar, men så var prøvingane brått over. Me vandra gjennom eit ope fjellandskap. Den tøffe venninna mi prøvde iherdig å dressera schæferen sin. ”sitt-sitt-nei-sitt-fliiink gutt- fri – fot- bra!-sitt-fy”. Turistane sende henne stygge blikk, og ho frykta at alt dei ville hugsa frå Noreg var ho jenta som var så fæl mot hunden sin, det tyske kraftverket.
Vel framme sette eg meg ved kanten og såg ned på fjorden og bort på den fjørlette fossen. Eg vart litt uroa over at eg ikkje kjende eit sug i magen. Er ikkje det å verta skeptisk ved slike høgder eit ganske grunnleggjande overlevingsinstinkt?
Ein mann ved sida av meg kom med eit passande superlativ. Eg spurte om han var fransk. På fransk. Så sa eg ein setning til, og ein augneblink var meistringskjensla på topp.
Han var aleine, så eg spurte om han ville at eg skulle ta bilete av han på bolten. Nei, takk, han venta på venene sine som han hadde gått i frå. Det kvilte ein vakker ro over den middelaldrande mannen. Sola hadde fargelagt huda hans og auga trong ikkje hjelp av munnen for å smila.
Det vart vanskelegare då han prøvde å fortelja meg at han såg kvalross i fjorden. Kvalross er ikkje den glosa eg pugga hardast på skulen. Etter dette vart fransken min ei stotrande tragedie. Eg tråkka i salaten og sa ”tu” til den framande i staden for det høflege ”vous”. Eg var dus alt for fort, og lurer framleis på om han såg på meg som uforskamma. Venene hans kom aldri opp.
På veg heim sovna eg med ei kjensle av å ha styrka identiteten min som rogalending. Kassettspelaren akkompagnerte søvnen min med filmmusikk frå Titanic. My heart will go on, ingen tvil om det.
Kommentarer