(S)VO?

Følgjande er lingvistiske tankar, så no veit du kva du går til.

På norsk må setningane, om ein ser bort frå imperativsetningar, ha eit subjekt for at dei skal klinga godt i språkbrukarane sine øyre:

Det snør.

Her er ’det’ innhaldstomt, eit såkalla formelt subjekt. For tydinga sin del, er det tilstrekkeleg med verbet:

*Snør.

På islandsk (òg norrønt) kan ein i slike høve kutta ut subjektet. Der er følgjande ei fullstendig setning:

Rignir.

Men slike praktiske setningar utan subjekt er unorsk! Eller er det no det? Eg får lyst til å leika meg fram til ein lingvistisk hypotese. Følg med i resonnementet mitt, og sjå om du er samd:

Språkbrukarane lagar språket, bruken kjem før norma.

Når eg skriv i fyrsteperson eintal, hender det at eg kuttar subjekt. For meg, særs om eg er i eit litt poetisk eller munnleg modus, fungerer denne setninga heilt fint:

Går rundt og rundt i ein grøn katedral.

Når eg skriv brev, så skjer dette støtt og stadig:

Gler meg til å sjå deg att!

Er det berre meg, eller dette brotet med norsk syntaks eigentleg heilt ok?

Overskrifta vil eg ikkje forklara. Eg vil gjeva eventuelle lingvistar som les dette, den vesle gleda av å forstå noko som ikkje alle andre forstår. Dette gjev ei kjensle av at ein studerer noko viktig, ei kjensle som fort kan vera mangelvare i møte med verda utanfor fakultetet.