How sweet is your love?
Namnet hennar vert kasta veggimellom nedover korridoren. Øyra tek imot, hamrar lyden inn på trommehinna. Ho noterer seg: Han som sit i leilegheita i enda av gangen, er sint på meg. Ho bestemmer seg likevel for å gå vidare i motsett retning av lydkjelda, følgja etterklangen av sitt eige namn ut døra, ut i ei luft fri frå karbondioksidet frå lungene hans. Håpet er at lyden av dei høghæla skorne hennar skal hakka hol på det motet han måtte ha.
Han eig ho ikkje.
Det må han ikkje tru.
Og at ho elskar han? Nei, det må for all del ikkje verta ei gyldig logisk slutning i hovudet hans.
For logisk, nei, det kan det ikkje kallast, at ho
I grunnen ikkje vil anna enn legga hovudet sitt i fanget hans, mala som ein kattunge og slikka i seg restane av måltidet han nett har fortært.
For det er kjærleiken hennar han slukte som ein ferdigpizza med ein så glupsk appetitt at han var nøydd til å bli uvel.
Og det at ho no har kasta buksene og boksarane hans ut frå vindauget i 5. etasje, så han no står der med trådar som berre kan dekka overkroppen, det er kva ho kallar rettferd,
Eit ledd i likestillinga mellom to stridande partar, som kanskje ein dag vil forsonast når dei innser at dei begge er dritsekkar og i grunnen er så perfekte for kvarandre som eit par forskrudde homo sapiens kan få blitt.
Men inntil då får det fatalistisk nok vera som det er, ho kan ikkje anna enn å snu seg og visa langfingeren til han idet ho står utanfor porten og veit at han ser på ho, og at han på sitt sjarmerande vis då skulle ønska at han ikkje var for gamal til å rekka tunge til slike kyniske kvinnebeist som ho.
(sånn kan det gå når frk. K sit oppe ein sein sommarkveld og leikar med ord. ho burde nok tenkja seg om før ho publiserer slikt på den altomfattande verdsveven, men akk! ho lærer aldri... aldri vil ho slutta å dusja sure, ubearbeida oppgulp over dei stakkars lesarane sine. kva må dei tru om ho?)
Han eig ho ikkje.
Det må han ikkje tru.
Og at ho elskar han? Nei, det må for all del ikkje verta ei gyldig logisk slutning i hovudet hans.
For logisk, nei, det kan det ikkje kallast, at ho
I grunnen ikkje vil anna enn legga hovudet sitt i fanget hans, mala som ein kattunge og slikka i seg restane av måltidet han nett har fortært.
For det er kjærleiken hennar han slukte som ein ferdigpizza med ein så glupsk appetitt at han var nøydd til å bli uvel.
Og det at ho no har kasta buksene og boksarane hans ut frå vindauget i 5. etasje, så han no står der med trådar som berre kan dekka overkroppen, det er kva ho kallar rettferd,
Eit ledd i likestillinga mellom to stridande partar, som kanskje ein dag vil forsonast når dei innser at dei begge er dritsekkar og i grunnen er så perfekte for kvarandre som eit par forskrudde homo sapiens kan få blitt.
Men inntil då får det fatalistisk nok vera som det er, ho kan ikkje anna enn å snu seg og visa langfingeren til han idet ho står utanfor porten og veit at han ser på ho, og at han på sitt sjarmerande vis då skulle ønska at han ikkje var for gamal til å rekka tunge til slike kyniske kvinnebeist som ho.
(sånn kan det gå når frk. K sit oppe ein sein sommarkveld og leikar med ord. ho burde nok tenkja seg om før ho publiserer slikt på den altomfattande verdsveven, men akk! ho lærer aldri... aldri vil ho slutta å dusja sure, ubearbeida oppgulp over dei stakkars lesarane sine. kva må dei tru om ho?)
Kommentarer