Konstruksjon

Eg går inn i eit rom, gjennom tunge tredørar. Ord svevar i lufta. Bokhyllene er tome. Ei røyst seier:

- Sett saman, fyll opp!

Eg grip etter eit ord som svevar over hovudet mitt, tvingar det saman med eit ord frå bakken, for eg har lært alt om den gneistrande vegen i midten.

Bak meg er det nokon som hostar, ei tørr hoste, full av støv frå tider som var.

- Du har ikkje høgare ambisjonar?

Ambisjonar? Kvar skulle eg dra.

- Oppover, retning parnasset.

Men kan eit menneske verkeleg heva seg over seg sjølv ved hjelp av høgtflygande ord? Eg ser to tunge ord som svevar ved hjelp av kjernar som delar seg. Eg grip etter dei. Glepp dei. Grip. Høyrer nokon le. Eg mister taket, orda eksploderer over hovudet mitt og eg dusjar i stjernestøv.

- Kjenner du noko?

Kvar skulle eg kjenna noko?

- Sett ord på det!

Kan eg la det vera? For eg veit at idet eg har festa bokstavar til den ullne substansen der inne, då vil han bli sannare, sterkare og kanskje sluka meg. Det er best å halda orda borte.


Eit ord kjem frå oven, som ei måke med nebbet retta mot velsmakande søppel på bakken, borar det seg inn i kraniet mitt. Det dreg meg med seg ned mot bakken.

- Haha! Den såg du ikkje koma!

Det er då berre eit ord, seier eg og rettar meg opp med store smertar i ryggen.