Yucca

Eg har ein pose jord, ei tom, mellomstor potte og ein Yucca-palme i ei altfor lita potte. Dessutan har eg gamle aviser i papirsøplet.

Eg brettar avisene ut på golvet. 1– 2 – 3 – 4 dobbelsider for å vera på den sikre sida. Eg veit at eg er fæl til å søla.

Eg tek palmen ut av den tronge potta. Jorda kring røtene luktar innestengd og fuktig. «Unnskyld!» seier eg til palmen. «No lovar eg at alt skal bli bra att. Eg skal ikkje svikta deg meir.»

Eg legg eit lag med ny jord i den nye potta. Så plasserer eg palmen i midten. Fyller opp potta. Vatnar med ei flaske. Finn ut at eg kan pakka jorda litt fastare. Fyller på med meir jord. Vatnar.

Hendene mine skulle ønska der var fleire plantar å potta om. Dei tek til å mimra om tenåringskarrieren min på tomatgartneri.

«Så nære me var Livet!» sukkar dei. «No gjer me ikkje anna enn å trykka ned tastar i eit rasande tempo. Produktet er symbol som dukkar opp på ein skjerm me ikkje kan føla. Meiningsskaping. Kunnskapsformidling. Bullshit!» 

Opprøret kjem overraskande på meg.

«Me vil dyrka! Me vil skapa noko som er verkeleg! Me vil ta i mørk, fuktig og pustande jord!»

«No synest eg at de er for sutrete. De får jo spela gitar og piano. De får skriva. Skjønar de ikkje kor viktig skrivinga er?»

Dei ler.

«Kvifor ler de?»

«I fjor tvang du oss til å skriva over hundre sider. Hugsar du det?»

«Det er klart eg hugsar det. Det var jo Masteroppgåva.»

«Ja! Kor viktig var ho?»

«Kremt…

På eit konkret plan er det nok få som les oppgåva, og færre som let seg inspirera av ho. Men på eit meir abstrakt plan…»

«Abstrakt plan!» Hendene ler att. Dei finn vegen attende til posen med jord og grev seg ned. Eg let dei vera der nede ei lita stund. Dei har fortent det.

Eg tek bort nokre tørre blad. Så pakkar eg saman avisene, og kostar opp jorda frå golvet. Eg har jord under neglene.