Frk. K ladar opp til fotballsesongen
Det er vår, og det må vel tyda at fotballsesongen blir sparka i gang om ikkje så alt for lenge. Kva tid det skjer, er ikkje frk. K heilt sikker på, men at det skjer, veit ho.
Sidan frykteleg mange bryr seg om dette ballspelet der tjue menn spring etter ein ball, to menn står og ventar på ballen, og tre andre beveger seg som krabber på det grøne graset, er det på tide at frk. K snakkar ut om forholdet sitt til dette viktigaste av det uviktige. Me møter ho nokre hundre meter i luftlinje frå Bryne stadion.
Journalist: Korleis ladar du opp til sesongen?
Frk. K: Må eg lada opp?
Journalist: Nei. Er du klar, så er du klar.
Frk. K: Alltid klar.
J: Tonefallet manglar entusiasme.
K: Verkeleg?
J: Og der var andletet ditt fullt av sarkasme. Eg anar ein viss motstand?
K: Korrekt.
J: Kvifor?
K: Då må me langt attende.
J: Gå så langt du vil.
K: Me skal til den tida då dinosaurane vandra på jorda. Nei då, berre tulla. Dinosaurane hadde viktigare ting å ta seg til enn å spela fotball. Så me skal til moderne tid, nærare bestemt 90-talet. Eg er barneskule-elev. Det ringer ut. Grusbanen. Gleda over å spela. Helst forsvar. Då er det jo berre å springa i vegen for folk frå det andre laget. Lett.
J: Gyldne minner.
K: Ja, og det beste, det var den dagen eg var jente nummer to som vart valt ut til eit lag. Ein stor siger.
J: Nummer to?
K: Ja, det var det beste eg kunne håpa på. Veslemøy var alltid nummer ein, og det var heilt greitt, for ho trente med gutane til vanleg.
J: Så du likte fotball.
K: Eg møtte opp på trening då det skulle bli starta eit jentelag for mitt kull.
J: Det gjekk så langt?
K: Ja. Men trenaren kom aldri.
J: Å.
K: Det var fyrste og siste gong eg prøvde meg på organisert lagidrett.
Frk. K. drikk kaffi.
K: På ungdomsskulen gjekk eg på Bryne-kampar. Ei venninne fekk gratis billettar av faren, og eg fekk vera med. Eg lærte meg alle Bryne-songane. Prøvde å synga så djupt eg kunne.
J: Du kjende fotballgleda.
K: På det tidspunktet var eg så desperat etter å høyra til i ei gruppe, at eg klarte å kopla kjenslene mine til fellesskapen.
J: (Frk. K tenkjer, så eg teier for å høyra kva som kjem)
K: Men så. Så tok hjernen over. Eg såg ikkje eit lag eg brydde meg om, men menn som brukte dagane sine på noko så tullete som å springa etter ein ball. Det løyste seg opp. Vart meiningslaust.
J: Ei tapsoppleving.
K: Ja. Men det var like greitt. Fotball er ikkje viktig.
J: Sjølv om det får folk til å føla seg som ein del av noko?
K: Samfunnet treng lim, det stemmer. Men at det er fotball, er vilkårleg. No har det seg slik at pengesterke folk har bestemt seg for at nett fotballen er det som skal bli kalla viktig. Dei sprutar inn pengane sine og kler fotballfolka i dress og alvorlege miner. Det vert eit absurd sirkus. Kvifor i alle dagar skal eg bry meg om kva desse mennene som er shoppa inn frå krinkelkrokar i verda, får til med ein ball? Kva i alle dagar har desse mennene med Bryne å gjera? Dei forsvinn så fort nokon er villige til å betala meir for dei. Så lenge pengemenn stiller opp med pengar, er dette "viktig". Ikkje eit sekund lenger. Eg vil ikkje at pengemenn skal fortelja meg kva som er viktig. Var der ikkje pengar, ville tv-kameraa forsvunne. Alt ein hadde stått att med, var glade småungar i ein ballbinge og sveitte bedriftslag. Det hadde vore betre for fotballen.
Frk. K drikk kaffi.
K: Den som konstruerer ein kanal for kollektive kjensler blir fort mektig. Farleg mektig.
J: Men ein eller annan kanal treng me vel?
K: Me gjer vel det. Stakkars oss. Meininga med livet er blåst bort, og dette er alt me har å klamra oss til.
J: Kva kollektive kjensler tek du del i?
K: Eg er blitt allergisk etter overdosa eg fekk som kristen.
J: Så du er meiner du er fri frå dette menneskelege åket? Eg er nøydd til å pirka litt her. Du føler i møte med film, litteratur, kunst og musikk. Sjølv om det blir opplevd individuelt, så føler du som ein del av eit kulturelt fellesskap. Er desse kjenslene meir høgverdige enn dei ein finn på ein fotballtribune eller framføre ein tv-skjerm med direktesending frå England?
K: Eg trur det.
J: Korleis?
K: Veit ikkje.
J: Du lyg.
K: Alt fotballen ber deg om er å gleda deg over kollektiv styrke. Kunsten byr opp til sjølvransaking, speler på uforståelege strenger og utfordrar eksisterande verdsbilete.
J: Så det enkle er ikkje det beste?
K: Sjølvsagd ikkje.
J: Kvifor gjera livet komplisert når det kan vera enkelt?
K: Eg vil likna minst mogleg på ein førehandsprogrammert robot. Ein robot vil gjera det han skal så lett som mogleg. Eg oppsøker motstand, altså er eg ingen robot.
Eg legg ned blokka mi og sluttar å notera. Frk. K kan koma til å seia usmaklege ting om ho held fram. Ein grinebitar er ho, som ikkje kan la folk gleda seg i fred. På vegne av oss i blogg-redaksjonen, vil eg ønska alle ein kjenslefull fotballsesong. Måtte Bryne rykka opp! Det har me fortent!
Syng: Dæ æ Bryne så æ laget, og nå har me øvetaget. Du kan glømma å ta dæ tebage...
(Åtvaring: For å kommentera dette innlegget kan du ikkje vera ein robot, og du må velja ein identitet. Eit nålauge.)
Sidan frykteleg mange bryr seg om dette ballspelet der tjue menn spring etter ein ball, to menn står og ventar på ballen, og tre andre beveger seg som krabber på det grøne graset, er det på tide at frk. K snakkar ut om forholdet sitt til dette viktigaste av det uviktige. Me møter ho nokre hundre meter i luftlinje frå Bryne stadion.
Journalist: Korleis ladar du opp til sesongen?
Frk. K: Må eg lada opp?
Journalist: Nei. Er du klar, så er du klar.
Frk. K: Alltid klar.
J: Tonefallet manglar entusiasme.
K: Verkeleg?
J: Og der var andletet ditt fullt av sarkasme. Eg anar ein viss motstand?
K: Korrekt.
J: Kvifor?
K: Då må me langt attende.
J: Gå så langt du vil.
K: Me skal til den tida då dinosaurane vandra på jorda. Nei då, berre tulla. Dinosaurane hadde viktigare ting å ta seg til enn å spela fotball. Så me skal til moderne tid, nærare bestemt 90-talet. Eg er barneskule-elev. Det ringer ut. Grusbanen. Gleda over å spela. Helst forsvar. Då er det jo berre å springa i vegen for folk frå det andre laget. Lett.
J: Gyldne minner.
K: Ja, og det beste, det var den dagen eg var jente nummer to som vart valt ut til eit lag. Ein stor siger.
J: Nummer to?
K: Ja, det var det beste eg kunne håpa på. Veslemøy var alltid nummer ein, og det var heilt greitt, for ho trente med gutane til vanleg.
J: Så du likte fotball.
K: Eg møtte opp på trening då det skulle bli starta eit jentelag for mitt kull.
J: Det gjekk så langt?
K: Ja. Men trenaren kom aldri.
J: Å.
K: Det var fyrste og siste gong eg prøvde meg på organisert lagidrett.
Frk. K. drikk kaffi.
K: På ungdomsskulen gjekk eg på Bryne-kampar. Ei venninne fekk gratis billettar av faren, og eg fekk vera med. Eg lærte meg alle Bryne-songane. Prøvde å synga så djupt eg kunne.
J: Du kjende fotballgleda.
K: På det tidspunktet var eg så desperat etter å høyra til i ei gruppe, at eg klarte å kopla kjenslene mine til fellesskapen.
J: (Frk. K tenkjer, så eg teier for å høyra kva som kjem)
K: Men så. Så tok hjernen over. Eg såg ikkje eit lag eg brydde meg om, men menn som brukte dagane sine på noko så tullete som å springa etter ein ball. Det løyste seg opp. Vart meiningslaust.
J: Ei tapsoppleving.
K: Ja. Men det var like greitt. Fotball er ikkje viktig.
J: Sjølv om det får folk til å føla seg som ein del av noko?
K: Samfunnet treng lim, det stemmer. Men at det er fotball, er vilkårleg. No har det seg slik at pengesterke folk har bestemt seg for at nett fotballen er det som skal bli kalla viktig. Dei sprutar inn pengane sine og kler fotballfolka i dress og alvorlege miner. Det vert eit absurd sirkus. Kvifor i alle dagar skal eg bry meg om kva desse mennene som er shoppa inn frå krinkelkrokar i verda, får til med ein ball? Kva i alle dagar har desse mennene med Bryne å gjera? Dei forsvinn så fort nokon er villige til å betala meir for dei. Så lenge pengemenn stiller opp med pengar, er dette "viktig". Ikkje eit sekund lenger. Eg vil ikkje at pengemenn skal fortelja meg kva som er viktig. Var der ikkje pengar, ville tv-kameraa forsvunne. Alt ein hadde stått att med, var glade småungar i ein ballbinge og sveitte bedriftslag. Det hadde vore betre for fotballen.
Frk. K drikk kaffi.
K: Den som konstruerer ein kanal for kollektive kjensler blir fort mektig. Farleg mektig.
J: Men ein eller annan kanal treng me vel?
K: Me gjer vel det. Stakkars oss. Meininga med livet er blåst bort, og dette er alt me har å klamra oss til.
J: Kva kollektive kjensler tek du del i?
K: Eg er blitt allergisk etter overdosa eg fekk som kristen.
J: Så du er meiner du er fri frå dette menneskelege åket? Eg er nøydd til å pirka litt her. Du føler i møte med film, litteratur, kunst og musikk. Sjølv om det blir opplevd individuelt, så føler du som ein del av eit kulturelt fellesskap. Er desse kjenslene meir høgverdige enn dei ein finn på ein fotballtribune eller framføre ein tv-skjerm med direktesending frå England?
K: Eg trur det.
J: Korleis?
K: Veit ikkje.
J: Du lyg.
K: Alt fotballen ber deg om er å gleda deg over kollektiv styrke. Kunsten byr opp til sjølvransaking, speler på uforståelege strenger og utfordrar eksisterande verdsbilete.
J: Så det enkle er ikkje det beste?
K: Sjølvsagd ikkje.
J: Kvifor gjera livet komplisert når det kan vera enkelt?
K: Eg vil likna minst mogleg på ein førehandsprogrammert robot. Ein robot vil gjera det han skal så lett som mogleg. Eg oppsøker motstand, altså er eg ingen robot.
Eg legg ned blokka mi og sluttar å notera. Frk. K kan koma til å seia usmaklege ting om ho held fram. Ein grinebitar er ho, som ikkje kan la folk gleda seg i fred. På vegne av oss i blogg-redaksjonen, vil eg ønska alle ein kjenslefull fotballsesong. Måtte Bryne rykka opp! Det har me fortent!
Syng: Dæ æ Bryne så æ laget, og nå har me øvetaget. Du kan glømma å ta dæ tebage...
(Åtvaring: For å kommentera dette innlegget kan du ikkje vera ein robot, og du må velja ein identitet. Eit nålauge.)
Kommentarer