Då eg var ung

Eg balanserer på ei oransje line som er spent opp mellom to tre. To grøne auge lyser frå treet eg er på veg mot. Dei vert anker for blikket mitt. Eg fell av like før treet tek meg og gjer meg til hulder.

Me forlèt skogen med lykkepromille i blodet. Eg går heimom etter ein hårstrikk, for det ryktast at staden me skal til er heit.

Ranglerock på Bryne mølle. Det er som om eg gløymer kvar eg er. Heimstaden kunne vore hovudstaden i kveld. Eit program for den opne og nyfikne.

Eit band med eit breitt utval av søte strengeinstrument står på scena. Vokalisten syng engelsk med frekk, fransk aksent. Ho har ein vedunderleg kjole. Venninna mi snur seg mot meg og seier. «Eg veit du har lyst på den kjolen!» Dei syng ein song om å slutta å rota rundt, ein sentimental, klissete sak, men, som eg seier til sidemannen før neste song: «teksten er nok kontroversiell i Frankrike, for der er jo alle utru.»

Så mange andlet. Sjå inn i kjende og ukjende auge. Le. Sommarkvelden svalnar. «Kjekt å sjå deg», «korleis går det med deg», frasene blir kasta frå munn til munn, klemmane klistrar seg frå kinn til kinn.

Har ein på seg rosa kjolen, blir ein «ho i den rosa kjolen». Det er ein pris eg er villig til å betala.

Det står rockebritar på scenen, og dei rockar meg bort. Dei bygger opp mot musikalske klimaks for så å bryta av før dei når fram. Det frustrerer og tirrar. Dei vil gje meg meir enn eg sjølv kan føreseia.

Sveitten piplar kring meg og på meg. Porene pumpar gift ut i rommet, me pustar inn og blir rusa på kvarandre. Ein gjeng mannfolk kastar skjortene for rocken, breie ryggar viser seg framføre meg. Nokon jenter kastar også toppen medan dei roper, «likestilling!», og i prinsippet er eg samd, det er berre det at eg har kjole på.

Ørkenblues frå Mali, Tamikrest. Magien i eit språk ingen i publikum forstår. Artistane ser så mykje klokare ut enn oss, der dei står heildekkande kjortlar, eg føler meg dum og naken i møte med blikka deira. Suggererande, framande rytmar, repeterande, men aldri keisamt. Kroppen blir med på reisa, hoftene følgjer. Ah! Publikum bølgjer, bortsett frå han ved sida av meg, som på uforklarleg vis klarer å stå heilt stille. Eg held inne trongen til å rista liv i han. Han får ta hand om frigjeringa si sjølve.

Grensa for lykkepromillen er overskriden. Fort! Vatn! Eg vil berre vera glad! Ikkje full! Ein ven står der allereie, med same utfordring som meg.

Venninna mi meiner eg bør snakka med ein av britane. «Snu deg! Sjå på han i midten!» Jau, flott kar det der. Og så tek ho til å snakka med han på vegne av meg. Eg synest eg må seia noko eg også. «Bra spelt». «Eg spelte ikkje, eg var lydmann», seier han. «Eh. Great sound!» Og der var den soga over.

Den neste konserten keiar meg. Eg går til bordet eg har venar på. Auga minner meg om at eg ikkje fekk sova førre natt. Det kan bli tøft å halda ut. Ein av dei andre legg hovudet ned på bordet, me andre dultar han opp att. Det gjentek seg.

Siste konserten. Sjømannsrock. Me svaiar og vaiar i takt. Eg blir atter ein gong dusja i øl, og skorne heng fast på det klissete golvet. Dette er festival. Dette er rockerangling. Kveldar som denne, den gongen eg var ung, kjem eg ein gong til å seia.

(Dagen derpå vaknar eg til lyden av kyrkjeklokker. Eg har nett flytta til sentrum, så det er fyrste gong dei vekker meg.  Dei fortel meg at eg er i ferd med å sova ukristeleg lenge, og at sømelege, skikkelege folk, no er i gang med dagen. Krossen stirer på meg frå toppen av kyrkjetårnet, og eg prøver å forsvara meg: Eg gjorde ingenting gale i går! Det er då lov å ha det moro!)