Søndag

Eg vaknar,
og det er søndag,

kaffitraktaren og avispapiret
spreier søndagslukta
i heile heimen
og sjela,

ein heilt open og ny

dag ligg i fanget

og pustar,

det er

søndag,

og eg har høve til å gjera

alt no,

alt det eg så gjerne vil,

no er det tid og
ledig plass i meg til

avisene, essaya, dikta, romanane, jogginga,

turgåinga, stjernekikkinga,

og ikkje minst skrivinga,

men det er søndag,

også på det viset

at etter kvart som timane går

og lyset blir mørkare,

så tek noko til å leva i meg,

noko uroleg som graviterer

nedover og innover,

det er tyngdekrafta

frå måndagen som tek til
å trekka i meg,

det er vissa om at

åndsvesenet berre har kort

tid igjen i relativ

fridom

før det igjen

må underlegga seg logikken

i arbeidsmarknaden,

der tankekrafta er ei

vare som skal brukast for å

nå heilt spesifikke mål,

og all evne ein har til å

skapa, blir irrelevant så

lenge det som blir skapt, ikkje

er eit produkt som
appellerer til kundane,

forbrukarane, dei avmektige mektige.

Eg kjempar imot

dragsuget,

for desse timane er mine,

det er dei som er no, og ikkje i morgon,

måndagen står på eigne bein,

som dagen i dag også gjer det,

så gje meg konsentrasjonen min

tilbake, gje meg fred og ro, la meg vera her,

i dette rommet der eg berre er meg,

ikkje kjøpt og betalt,

ikkje marknadstilpassa, framoverlent

og struttande full av attraktiv arbeidskraft,

men meg som er ånd og sjel,

som kastar seg rundt i kroppen

med eit begjær

etter fleire tankar, fleire kjensler,

meir kjærleik, nærleik, venleik,

klokskap,

djupare og vidare,

utover til alle
levande medvesen,

nedover til røtene,

bakover i historia og

framover i tida,

nærare menneska

som medmenneske,

ikkje som identitetsberande
forbrukarar og straumlinjeforma
tenesteleverandørar,

det er søndag,

velsigna søndag,

og eg forstår at nokon

vil ta livet av kviledagen,

for han står der så open,

han gjer meg så naken,

at eg blir redd,

at eg blir heilt

fullstendig levande.